miércoles, octubre 07, 2009

AYER.




"Nadie ha sido nunca capaz de medir, ni siquiera los poetas, todo lo que cabe en un corazón". Zelda Fitzgerald.

Recordar los aniversarios como mínimo...el primer beso, la primera cita, el primer cine...y ¡la boda!. Nueve añitos hace hoy. La calidad de las fotos no es muy buena porque he hecho un escaneo rápido, pero lo importante es no olvidar lo veloz que se ha pasado el tiempo, señal de que he estado muy entretenida trabajando a diario, como el panadero que no olvida que tiene que hacer el pan de cada día, enamorándome muchas veces de la misma persona, a mí me parece que fue ayer.

Así que este post es para él, para la otra parte implicada, que sigue dibujando mi sonrisa cada amanecer. Para que sigamos bailando en la cocina, recordando que los besos son gratis, espantando a la rutina, arreglando las discusiones antes de salir por la puerta o de irnos a dormir, sintiendo que lo que compartimos es el mayor de los tesoros, y que sin eso que llaman amor, el camino sería mucho más empinado. Compartiendo viajes, experiencias, sueños, guerra de almohadas, cosquillas, payasadas, proyectos. Viviendo el día a día a tope, porque nunca se sabe cuánto tiempo nos tendremos el uno al otro, seduciéndonos, escuchando nuestra banda sonora particular, mirando en la misma dirección y recordando las palabras de Nietzsche: "No es la falta de amor, sino la falta de amistad lo que hace que los matrimonios sean infelices".

1000.

18 comentarios:

Ardorin dijo...

Felicidades. La verdad es que formais una pareja muy singular y es toda una experiencia conoceros a los dos y veros juntos.
A mi modo de ver las cosas sois tal para cual y no seria lo mismo si cada uno fuera por su lado.
Creo que existe "algo" que en ocasiones funciona como toca y permite a la buena gente poder vivir feliz junto a personas especiales. En vuestro caso se han juntado dos "especiales" y eso permite que los que os podemos tener cerca disfrutemos de vosotros hasta el infinito.
De nuevo felicidades y por muchos milenios.

Lorena dijo...

Ardorin: Graciassssssssss!!! y tu que lo veas. No creo que seamos especiales, si lo piensas aquello que nos hace diferentes es lo que hace a alguien especial y no hay dos personas iguales, eso quiere decir que todos estamos en peligro de extinción, ¿no crees?. Besitos, podemos decir lo mismo.

Fran dijo...

Felicidades y suerte en todo lo "nuevo" que os espera¡¡¡

Lorena dijo...

Fran: Graciasssssssssssssssssssssss!!!, ya tengo mi regalo, el que más quería, ¿te lo ha contado?. Besitos.
Pd: Y no es nada de todos esos objetos que propusiste como idea de un buen regalo.

Mayte dijo...

Jolines, yo que entraba aquí para felicitarte y me llevo una sopresa: mi marido con propuestas románticas, ejem ejem...no quiero ponerme celosa y pensar que todas las buenas ideas te las llevas tú!!, jajajaja.

En serio chicos, sed felices ahora y en el resto de vuestra vida.

Lorena dijo...

Mayte: ¿romántico?, si, si, romantiquísimo, jajaja, se juntó con mi compañero y entre los dos me pusieron fina...bueno, si, propuso el palasiet, cena y spa, pero yo tenía otro sitio en mi cabeza y ¡he acertado!. Gracias Mayte,eso espero, que sea para siempre porque para eso se trabaja. Besotes!!!

fermin dijo...

He visto una novia casi tan guapa como la mía. Aunque seguro que él opina que como la suya ninguna.
Continuad siendo felices por siempre pareja.

belén dijo...

Ay que ya queda menos para la década, me encanta veros así de felices. Aquí va mi regalo, un poema de Celso Emilio Ferreiro que siempre me gustó.

"EU XA TE BUSQUEI
CANDO O MUNDO ERA
UNHA PEDRA INTAITA
CANDO AS COUSAS BUSCABAN
OS SEUS NOMES,
EU XA TE BUSCABA.
EU XA TE PROCUREI
NOS COMENZOS DOS MARES
E DAS CHAIRAS.
CANDO DIOS PROCURABA
COMPAÑÍA,
EU XA TE PROCURABA.
EU XA TE CHAMEI
CANDO SOIO A VOZ DO VENTO
SEABA.
CANDO O SILENZO CHAMABA
POLAS VERBAS,
EU XA TE CHAMABA,
EU XA TE NAMOREI
CANDO O AMOR ERA UNHA
FOLLA BRANCA
CANDO A LÚA NAMORABA
AS OUTAS CIUMES
EU XA TE NAMORABA.
SEMPRE,
DENDE A NEVE DOS TEMPOS
EU, NA TÚA IALMA".

Lorena dijo...

Fermin: A ver si nos enseñas un día a esa novia tuya tan guapa. Y aunque pase el tiempo no hay que olvidar nunca el momento ese en que se abre la puerta y él espera y ella aparece radiante, brillando con luz propia...ese momento en que rodeados de gente, quizás más que nunca, en realidad no hubo nadie más alrededor que distrajera la atención, es lo que más me gusta de las bodas, el encuentro.
Belén: Lo he intentado traducir para entenderlo todo y algo he pillado, pero sin comprender, dicho en voz alta suena precioso.
Gracias a los dos. Besotes.

belén dijo...

"YO YA TE BUSQUÉ
CUANDO EL MUNDO ERA
UNA PIEDRA INTACTA
CUANDO LAS COSAS BUSCABAN
SUS NOMBRES
YO YA TE BUSCABA.
YO YA TE BUSQUÉ
EN LOS COMIENZOS DE LOS MARES
Y DE LAS CHARCAS.
CUANDO DIOS BUSCABA
COMPAÑÍA,
YO YA TE BUSCABA.
YO YA TE LLAMÉ
CUANDO SÓLO LA VOZ DEL VIENTO
SILBABA.
CUANDO EL SILENCIO LLAMABA
POR LAS PALABRAS,
YO YA TE LLAMABA.
YO YA TE ENAMORÉ
CUANDO EL AMOR ERA UNA
HOJA BLANCA
CUANDO LA LUNA ENAMORABA
LAS ALTAS CUMBRES
YO YA TE ENAMORABA.
SIEMPRE, DESDE LA NIEVE DE LOS TIEMPOS
YO, EN TU ALMA.



Besazos

fermin dijo...

El 19 de agosto del 2008 publique una foto de ese día especial, puedes buscarla en el blog, si te apetece.

Lorena dijo...

Belén: Gracias!!!, preciosa, preciosa, ahora entiendo porque te gusta tanto, es que sabes unas cosas más bonitas...

Fermin: Me voy isofacto a buscar el norte.

Alejandra dijo...

Felicidades atrasadas guapa.
Tienes mucha razon en todo lo que dices, la verdad es que me has emocionado. Soy de la misma opinion que Ardorin, hay veces que en esta vida tienes la suerte de encontrar a esa persona que se complementa perfectamente contigo. Algunas veces los regalos más importantes los tenemos a nuestro lado sin darnos cuenta de que ya los poseemos, y es que no siempre le damos el valor que se merecen.
A ser felices muchos años más...

GreenGrasshopper dijo...

la verdad es que sois una pareja muy especial, y la historia de vuestro romance me pareció fascinante... vaya paciencia Pedro, y tú vaya ojo! Nosotros lo pasamos muy bien con vosotros aquí en Aniak, a ver si nos vemos pronto que a Naím y a mí se nos ha olvidado ya la canción de estoy super feliz y la echamos de menos!

Lorena dijo...

Alejandra: Muchas gracias!!!, te deseo lo mismo porque también tienes el complemento perfecto a tu lado. Besines.

Griso: ¡Holaaaaaaaaaaaaa!, que alegría me da siempre recibir noticías de Aniak!. Nuestro romance fue un poco raro, que a veces no hay mayor ciego que el que no quiere ver, pero lo importante es que aquí estamos doce años después, ¿no te parece?. La canción de estoy super feliz...ya os queda bien poco para volverla a escuchar, os estamos esperando con los brazos abiertos. Muchos besitos a los tres pero a Naím...a ese el achuchón más fuerte. MUA!

Acróbata dijo...

¡Felicidades a los dos!

Para un romántico empedernido como yo, me ha encantado el post...

Como regalo, os dejo uno de mis poemas:

NO PUEDO PROMETERTE

No puedo prometerte que nuestro amor será eterno
hay tantas circunstancias que se escapan de mí
y si no tengo el control ni sobre mi vida
¿cómo puedo asegurar que ninguna otra sonrisa
te hechizará y conseguirá hacerte más feliz?

No puedo prometerte que nuestro amor será eterno
porque seguramente ningún amor lo puede ser (creo)
mas en estos tiempos escasos de caballeros
escasos, muy escasos de princesas de cuento
mientras por la calle cuestionan mi cordura
al verme pasear con mi impoluta armadura
dispuesto a batirme en miles de duelos
para defender tu honor, tu reputación
y hacer resplandecer la luminosidad de nuestro amor.

No puedo prometerte que nuestro amor será eterno
cuando quizás ni el mundo llegue siquiera a serlo
pero sí puedo prometerte en susurros o a gritos
mirándote a los ojos y de la mano cogidos
que mañana estaré aquí a tu lado.

Lorena dijo...

Acróbata: Uuuuffffffffffff, madre mía ¡qué bonito!,¿y este poema es tuyo?, porque si es tuyo me tienes que autorizar a que lo ponga en un post para que lo lea tó quisqui, merece ser visto y en los comentarios muchos se lo van a perder. Es precioso de verdad, y a partir de ahora pasa a ser uno de mis poemas preferidos, porque en el fondo yo creo que todos deberíamos ser caballeros y princesas de cuento, seguro que el munco iría mucho mejor. Muchísisisisisisimas gracias!!!!!mua!!

Acróbata dijo...

Lorena... sí, es mío y por supuesto que tienes el permiso para ponerlo donde quieras.

Lo publiqué en mi blog el pasado 1 de octubre:

http://lavidamata.blogspot.com/2009/10/no-puedo-prometerte.html

Me alegro mucho que te haya encantado.

Muchos besos.